Esperanta blogo

Inter la avantaĝoj kiujn ni ĝuas pro la kono de Esperanto, mi ofte uzas unu tre interesan: por detekti trompantojn kaj falsulojn. Esperanto ricevas multajn kritikojn fare de nefakuloj. Iuj povas esti pravaj, aŭ almenaŭ legitimaj, sed estas tre facile trovi okazojn en kiuj vi perceptas ke la parolanto aŭ verkisto eĉ ne scias pri kio ĝi parolas.

En mia hispanlingva blogo, mi komentas du ĵusajn ekzemplojn, de supozataj intelektuloj, kiuj parolas ne rekte pri nia lingvo, sed pri aferoj rilataj al ĝi, kaj la manieron kiel oni povas dedukti ke ilia malsaĝo estas nur proporcia al ilia senhonto.

Temas ĉikaze ankaŭ pri tre signifoplena konstato el politika vidpunkto. Nome, en la lastaj kelkaj jaroj, okazis forta iniciato de sektoro de publicistoj, multaj el kiuj ekse ligitaj kun maldekstraj fluoj, kiuj nun fariĝis la favoratoj de la plej dekstraj sektoroj. En tiu ŝovo de politika prefero, ili ankaŭ ŝanĝis sian studan orientiĝon, kaj dume deziris konservi la prestiĝon de sia antaŭa kariero. Domaĝe tamen, ke simpla kontrolo de ilia kompetento maskaŝas la malprofundon de iliaj scioj.

Jen unua ekzemplo: dum tiuj ĉi jaroj, kiel mi skribis en mia antaŭa artikolo, ekzistas forta polemiko pri la hispana milito, parte pro la ofensivo de diversaj verkistoj, ĝenerale ne profesiaj historiistoj, kiuj prezentis sub nova vesto la vidpunkton de la ribelintaj generaloj, en libroj tre bone aĉetintaj de grava sektoro de la nuntempe radikaliĝinta dekstraro. Pri unu el tiuj aŭtoroj, César Vidal, vi povas legi favoran recenzon en la revuo Kajeroj el la Sudo, dum alia en la paĝaro de SAT-en-Hispanio montras liajn mankojn. Nun mi faris mian kutiman provon por kontroli la valoron de la historiistoj de tiu periodo de la hispana historio: serĉi kiom kaj kiel li parolas pri la esperantisto kaj respublikana militisto Julio Mangada. Rezulto: li atingas la plej malaltan nombron de poentoj: li eĉ skribas mise lian duan familinomon (Rosenörn). Bona pruvo ke li kopias el alia libro, sed neniam esploris originalajn dokumentojn.

Dua ekzemplo: Amando de Miguel, sociologo tre konata en Hispanio, nun verkas por la dektrulaj ĵurnaloj artikolojn pri lingvoj. Ne ĉar li estas specialisto, ĉar ni baldaŭ vidos, sed probable ĉar li kunhavas tiun naciistan (ĉikaze hispannaciistan) teorion ke la lingvo estas la identigilo de la nacio. Li menciis plurfoje Esperanton en siaj artikoloj, ĝenerale iom disdegne. Sed ke li tamen estas eĉ pli amatora ol mi, malgraŭ liaj libroj, prelegoj kaj artikoloj, tion pruvas la cito de la hieraŭa artikolo:

(Iu homo) diras al mi ke ekzistas nova artefarita lingvo, posteula de Esperanto, kiu estas ido. Gratulojn. Nur permesu malgrandan singardon. La ido ne atingos pli ol fariĝi morta lingvo, akceptita de malplimulto de kosmopolitoj, sen ebla literaturo. Sed, nu, estu bonvena la iniciato.

Vidu, ido, post preskaŭ cent jaroj certe taŭgas por io: por senmaskigi trompistojn.

La tekston (en konstanta arkivo) publikigis Tonyo je 23:52