Esperanta blogo

En tiu ĉi blogo, en kiu mi plurfoje kritikis la naciismojn, mi ĉiam klopodis klare komprenigi ke sub tiu nomo mi ankaŭ inkludas la plej grandan: la naciismon de la jam formitaj ŝtatoj. Miakaze, la hispanan. Ekzistas ia tendenco nomi naciismo nur la klopodojn krei ŝtatojn el nacioj, kaj ne la kreadon de nacioj surbaze de la ŝtatoj. Ĉar mi ne kredas en nacioj, ambaŭ klopodojn mi taksas ekvivalentaj, kaj mi ne akceptas nomi naciismo nur unun el ili, kaj des malpli la kutimon nomi patriotismo la bonan naciismon, kaj naciismo la mavan patriotismon.

Mi deziras ankoraŭfoje tion ripeti, ĉar la ŝtata naciismo paŝas ofte nerimarkata, aspektas natura kiel la aero, kaj la naciistoj mem ne konsideras ĝin tia. Oni tion povas vidi tre ofte en la ĵurnaloj, kiam oni parolas pri niaj trupoj, aŭ nia ekonomio, kiam temas pri tiu de la ŝtato. Aŭ kiam oni nur rimarkas la agadojn de la sportistoj de la propra lando, kaj eĉ ne mencias la ĝeneralajn donitaĵojn en internaciaj ĉampionecoj. Tion ekzemple oni tre vidas nun en Hispanio, rilate al la triumfoj de Fernando Alonso en aŭtomobilismo, aŭ al similaj pritraktadoj pri basketbalo, motorciklismo, futbalo, ktp, sed la samo okazas en aliaj landoj, kiel oni povas konstati facile. Mi scias ke tion notis multaj aliaj antaŭ mi, kaj mi ĵus trovis artikolon de hispana eseisto Javier Ortiz en ties blogo.

Tiun fenomenon plej bone difinis la sociologo Michael Billig per la treege trafa vortumo banala naciismo. Tiun terminon ĵus envikipediigis Gary Mickle. Kaj tio ŝparas al mi la penon ekspliki ĝin pli detale, ĉar en tiu artikolo ĝi estas multe pli bone traktita.

Ĉar estas tre facile sin deklari sennaciisto, kaj tamen ne vidi la trabon en propra okulo.

La tekston (en konstanta arkivo) publikigis Tonyo je 22:17