9.2.08
Grupo de Intelektuloj
Ĉu taŭgas por io la informoj de la Grupoj de Intelektuloj patronitaj de la publikaj organizoj?
Normale, ne. Mi foje legas iujn kaj tre malofte trovis ion interesan, kiu estos samtempe altnivela (kiel devus teorie okazi ĉe intelektuloj) kaj realista (kiel konvenas al io patronita de la publika sektoro). Mi tiukaze ĉiam suspektas ke temas pri duobla manovrado: de la politikistoj, por gajni la favoron de la intelektuloj, montrante malfermitecon al la kulturo, kaj de verkistoj, kiuj tiel kompletigas la magrajn enspezojn de la aŭtorrajtoj. Mi imagas ke ambaŭ kategorioj sin reciproke altiras: politikistoj ŝatus montriĝi larĝvidaj kaj profundaj homoj, eĉ se en la realo ili devas limiĝi al la solvado de tro konkretaj surfacaj aferoj; dume, intelektuloj emus pensi ke iliaj ideoj havas realan bazon, kapablan influi super la mondon.
Ion similan ni povas konstati ĉe la legado de la informo de la “Grupo de Intelektuloj por Interkultura Dialogo”, sub la titolo “Profitinda defio: Kiel lingva diverseco povus fortigi Eŭropon”, ĵus publikigita sub la patronado de la Eŭropa Komisiono. Oni devis plenigi la kampanjon por la Eŭropa Jaro de Interkultura Dialogo lanĉita por 2008, kaj bona manifesto estas la kutima procedura.
En Libera Folio oni povas legi diversajn kritikojn pri la enhavo. Sed mi devas konfesi ke, malgraŭ miaj antaujuĝoj pri tiaj informoj, kies kialojn mi ĵus menciis, mi ne trovis ĝin tiel negativa, kaj fakte min surprizis ĝia enhavo. Troveblas novaj ideoj, kaj samtempe ĝi penas alvenigi realismajn solvojn.
Ili pledas por alstrebo al trilingveco. Sed ne al tiu abstrakta nek al ĝenerala, kiel oni foje trovas rekomendita, kaj kiu kondukas nepre al duobla hegemonio angla-franca. Ili favoras personan trilingvecon, per kiu ĉiu eŭropa civitano (kaj mi supozas ke ankaŭ tio aplikas al alikontinentaj planedanoj) povu komunikiĝi per tri lingvoj: per sia propra (ĝenerale denaska), per dua internacia komuniklingvo (kiu probable nun estos la angla, sed ne ĉiam nepre), kaj per tria persona adopta lingvo. Tiu ĉi lasta estas la plej nova koncepto, kaj aludas la elekton de lingvo fare de la parolanto, kiu povas taŭgi kiel komunikilo por kontakti alia(j)n kulturo(j)n, aŭ kiu estus elektita pro emo, persona cirkonstanco (dulingvaj teritorioj, enmigraj grupoj, ktp) aŭ aparta intereso. Tiajn elektojn la oficalaj instancoj devus favori en la eduka sistemo kaj alimaniere.
Eble mia akcepto de la sugestita propono ŝuldiĝas simple al la fakto ke mi vidas tie elmontrita mia propra situacio. Mi mem, krom mia denaska hispana, lernis kaj ofte utiligas internaciajn komunikilojn (angla, franca...), kaj uzas aliajn personajn, adoptajn. Inter tiuj ĉi mi ne timas enkalkuli, apud ekz. la kataluna kaj galega, ankaŭ Esperanton. Mi ja volus ke tiu ĉi lingvo povus esti enkalkulita en la dua grupo, sed nun mi trovas ke malfermiĝas ebleco proparoli Esperanton kiel tian personan (adoptan) lingvon.
Tial ni ne tute rifuzu la raporton Maalouf, sed utiligu ĝin, kiel alian vojon prezenti nian lingvon. Ili forgesis mencii Esperanton, sed eble senvole servis nian principon.
