27.5.08
Historio en Sennaciulo
La lasta numero de Sennaciulo, la gazeto de SAT, entenis dosieron pri historio. La tri unuajn paĝojn de la revuo vi povas elŝuti en tiu ĉi adreso, pdf-e.
Jen la titoloj de la ĉefaj artikoloj:- Gary Mickle: "Kiel la laborista Esperanto-asocio en Germanio refondiĝis"
- A.C. Grayling (tradukis karapacanoj): "Aŭtuna promeno al la tombo de Karl Marx sur la tombejo Highgate en Londono"
- Djémil Kessous: "Oni finfinu tiujn historiaĵojn"
- Detlev Blanke: "Kiel konservi niajn historiajn tradiciojn kaj materialojn?"
- En la paĝoj de la fako SAT-Kulturo: "Spitzberg – Bidermajra honestulo kaj revoluciulo"
Mi mem havis la ŝancon verki la enkondukon. Mi kopias ĉi-sube la bazan parton, kun la espero ke tiu ĉi teksto povas instigi vin pripensi aŭ komenti.
[...]Tio vekas la demandon pri la intereso de la studoj pri historio. Historio estas fascina afero, kaj la lastatempa sukceso en multaj landoj de tiu nova fako literatura, la historia romano, pruvas tiun altiron. Ankaŭ la debatoj en la publika areno pri la historio kaj la memoro montras, kiom povas gravi tiuj aferoj kiu, pro sia naturo mem, tre malofte influas la nunajn kaj estontajn materialajn kondiĉojn de la homoj.Kial do Historio gravas?
Iuj povas diri, ke por lerni el la pasintaj eraroj. Permesu ke mi dubu: neniam mi vidis ke iu ajn homo aŭ grupo korektis sian agadon surbaze de la studado pri la okazintaĵoj suferitaj de siaj antaŭuloj, des malpli pro tio legita aŭ spektita pri la pasinto de aliuloj. Pli ofte aspektas kvazaŭ oni uzas la historion por pravigi siajn antaŭjuĝojn, aŭ por flegi sian identecon kaj grupapartenecon. Ĉu por fieri pri la agadoj de niaj antaŭuloj, eĉ se ili tute ne estas fierindaj aŭ estis mensogaj aŭ apenaŭ havas rilaton kun nia vivo, ĉu por plendi kaj viktimi.
Eĉ en nia kampo, la laborista historio, la debatoj pri la ĝusta strategio apenaŭ konsideras la spertojn suferitajn, la strategiojn kiuj sukcesis aŭ fiaskis. Por meti ekzemplon, mi klare observas ke debatoj pri la hispana milito kaj la dumaj agadoj de la laboristaj asocioj apenaŭ kondukas al la kritika ekzamenado, sed plej ofte al la sinpravigo kaj la interriproĉo.
Tio estas des pli rimarkinda kiam temas pri ŝtataj aŭ naciaj historioj, en kiuj malfacile troveblas lernemo, sed en kiuj preskaŭ ĉiam oni sin okupas pri la flegado de tiu nacia spirito, serĉanta potencon aŭ venĝemon. Feliĉe, lastatempe alvenis novaĵoj pri kreado de interpaciĝaj iniciatoj, el kiu la komuna libro pri historio de orientaziaj landoj, nun trovebla en Esperanto, estas unu el la plej notindaj ekzemploj [...]
Unuopaj numeroj kaj abonoj de Sennaciulo estas mendeblaj ĉe la redakcio.
