16.9.08
Argumenti por Esperanto
Kiel argumenti por Esperanto kiam oni trovas en gazetartikolo aŭ en blogo antaŭjuĝon pri (la) internacia lingvo? Mi relative ofte esploras la reton aŭ la ĵurnalojn por trovi tiajn aludojn, sed mi ofte kovas dubojn kiel agi en tiaj okazoj.
Nu, unualoke oni devas pensi ĉu reagi aŭ ne. Mi emas reagi. Kelkaj amikoj trovas tiajn reagojn nekonvenaj, ĉar ili havas la penson ke ni povas montri bildon sektecan, de ofendiĝemaj homoj. Kaj ni jam havas sufiĉe malbonan bildon ĉe multaj homoj. Sed mi vidas pli grandan riskon se ni ne respondas. Unue, ĉar la plej granda risko kiun mi nuntempe vidas estas ke tro da homoj simple eĉ ne konas nian lingvon; do, respondo havas jam la avantaĝon ke oni povas per ĝi informi la nekonantojn. Due, se homo havas malbonan bildon pri ni, kiu estas la risko respondi? Eĉ se ekzistas nana ebleco ŝanĝi tiun emon, ĝi jam kompensas la riskon ke la bildo restu, aŭ eĉ kresku.
Mi havas la impreson ke tre ofte ni troviĝas en nevenkebla ludo (kion la anglalingvanoj nomas “no-win game”). Se ni ne respondas, la antaŭjuĝo restas. Se ni respondas, la antaŭjuĝo kreskas.
La antaŭjuĝoj kiujn mi trovas temas pri du ĉefaj temoj: la strangeco de la lingvo aŭ de ties parolantoj. Rilate la unuan, mi kutime emfazas mian tezon ke Esperanto estas normala lingvo, kiel mi jam skribis antaŭe, kaj mi sendas al la hispana versio de tiu mia tezo. Por la dua, mi havas alian tekston kiu emfazas la pluralecon (esperanta versio tie ĉi).
Aliaj pli trafaj kaj malfacilaj argumentoj fokusiĝas en la eblecojn de la lingvo. Tiu siavice havas du flankojn: pri tio kion oni povas fari nun, kaj kion oni povus fari.
Mi ĝenerale argumentas ke per Esperanto oni povus fari kion ajn, ke la eblecoj estas malfermaj, kaj ke la lingvo estas sufiĉe provita, por disforigi ĉiujn tiajn argumentojn. Mi ankoraŭ miras ke homoj plu uzas la logikon, prefere al la sperto; mi estas scienculo, kaj en puraj sciencoj, de la tempoj de Galileo oni ne plu uzas la logikon: oni rigardas la realon. Tion mi klopodis ekspliki nun en mia hispanlingva blogo, profitante antaŭnelongajn komentojn en diversaj blogoj.
La dua argumento estas, ke fakte estas multo kion oni ne povas nun fari per Esperanto, pro la malgrandeco de la parolantaro. Tion mi volonte koncedas, sed tiu argumento lasas min iom perpleksa: ĝi estas direktita ĝuste al ni, kiuj malplej meritas tiun riproĉon!
Kaj krome, kiam mi atentigas pri tiu malforteco de la argumento, mi ne malofte trovas la respondon: “nu, vi esperantistoj devus ja pli disvastigi vian lingvon”. Kaj samtempe oni riproĉas nin esti misiemaj. Diabla cirklo!
