Esperanta blogo

Ĉu vi imagas ke por prelegi pri Esperanto en kurso en universitato, eĉ se nur disvastiga, oni taskas tion al persono kiu konas ĝin nur flanke de historia esploro, pri idista marĝenulo? Jes, en la hispania universitato tio tute eblas.

Min iom frapis delonge la malmulta rilato kiun la universitata filologia medio havis al Esperanto en Hispanio. Ja ekzistas universitatanoj parolantaj Esperanton, kaj ankaŭ profesiaj lingvistoj kaj tradukistoj multe aktivas en nia medio (inklude de la nuna prezidanto de Hispana Esperanto-Federacio aŭ la nova redaktoro de ties bulteno, aŭ de pluraj konataj verkistoj). Ankaŭ en la pasinto ni havis la kazon de Juan Régulo Pérez, kaj ankaŭ nun en Katalunio ekzistas kelkaj iniciatoj. Kompreneble, mi scias ke en aliaj landoj la situacio estas malsama, kiel pruvas la universitata deveno de la lastaj prezidantoj de UEA aŭ de la Akademio de Esperanto. Sed en Hispanio la profesiaj esploristoj de la lingvaj aferoj montriĝas surprize seninteresiĝantaj pri tiu ĉi fenomeno kiu, almenaŭ laŭ mi, aspektas sufiĉe interesa por scienca observado. Eĉ pli, ŝajnas ke ekzistas malŝato kaj antaŭjuĝo kontraŭ Esperanton, kaj ke ili taksas ke la pritraktado de nia lingvo kaj aliaj similaj povus konduke al malprestiĝo.

Do, kiam ili deziras pritrakti ilin, ili frivolas kaj traktas la konstruitajn neserioze, eĉ maljuste. Kial mi diras tion? Ĉar dum tiuj ĉi tagoj celebriĝas en Madrido la Semajno de la Scienco, kiu celas popularigi sciencon kaj esploradon al la publiko. Ĝi estas sufiĉe sukcesa iniciato, organizita ĉijare naŭafoje, kun multe da publiko en plej variaj aktivaĵoj. Kaj ene de ĝi oni programis kurseton dutagan pri artefaritaj, imagaj kaj fantastaj lingvoj. La proponon faris kunigo de la Filologia Fakultato de la madrida Universitato (Complutense), kaj la supera konsilio pri scienca esplorado (CSIC) du el la apriore plej prestiĝaj institucioj en Hispanio.

Sed bone informas nin pri la mizera stato de la filologiaj studoj en Hispanio, ke kiam oni pretigas la programon, kaj decidas ke adekvatas paroli pri Esperanto, ili kontaktas personon sen reala sperto pri la temo. Mi ĉeestis la prelego, kaj evidentiĝas ke la parolanto, Santiago Tovar, nur konas Esperanton sekve al siaj esploroj pri homo eble konata de iu el la legantoj, la fondinto de anarkiista komunumo en la 30-aj jaroj, kiuj ŝanĝis sian nomon Heinrich Goldberg al Filareto Kavernido, kaj kiu enkondukis Idon en la organizado de la komunumo. Lia figuro estas certe interesa kaj fascina, kaj por lia esploro la preleganto devis koni la bazajn informojn pri Esperanto kaj pri Ido, sed sen vera profundiĝo, kaj kun nur malgranda kono pri la nuna stato de la lingvo kaj de ties komunumo.

Ne estas mirinde do ke lia aliro al nia lingvo estis tute misa, kun fokusigo en la plej utopiecaj sekvantoj, kun konsidero pri la fiasko de la movado, aŭ emfazo en la negativaj aŭ arbitraj trajtoj. Ne estis grandaj faktaj eraroj, kaj la homo estis sufiĉe simpatia al la baza ideo, kaj neniel malafabla. Sed mi sentis min devigita interveni ĉe la fino por korekti, afable sed firme, la negativan impreson kiun la parolado lasis ĉe la ĉeestintoj.

Jam la antaŭa prelego, farita de unu de la organizantoj, kiel ĝenerala enkonduko al la konstruitaj lingvoj, kvankam denove ne tute malĝusta, entenis sufiĉe da frivoleco. Ĝi kelkloke celis la facilan ridon, substrekante la antaŭjuĝojn pri tiu laboro. Ankaŭ en tiu kazo mi mallonge partoprenis, por substreki la logikon en la klopodoj por kreado de normaj lingvoj, kaj la seriozecon kun kiuj la kreantoj kaj sekvantoj de artefaritaj lingvoj ilin traktis, sendepende de iliaj postaj rezultoj.

Por ke vi vidu ĝis kiu punkto la prelego pri Esperanto estis eksterreala, en iu momento la parolanto asertis ke ja troviĝas iom da tradukita literaturo en nia lingvo, sed ke apenaŭ ekzistas originala literatura. Nu, mi simple montris la 700-paĝan "Concise Encyclopedia" de Sutton.

Ĉiukaze, la prelego ne estis tute senutila por mi. Estas interese aŭskulti la vidpunkton de homo konanta eĉ se nur supraĵe nian lingvon kaj movadon, sed ne partoprenanta ĝin. Kelkaj kritikoj ne estis tute senbazaj, kaj aliaj, eĉ se maljustaj, montras nian bildon en la ekstera klera medio, kaj permesas rafinadon en nia prezentado.

Estas klare ke ni ne havas bonan eksteran bildon. Kiel mi diris en alia blogero, kelkaj homoj emas trovi simple bizara la ideon de la konstruado de lingvo, kaj kontraŭ tio malfacilas lukti. Sed kelkfoje ni sukcesas dissolvi la antaŭjuĝojn. Ĉu tio eblos ĉe la universitataj filologoj hispaniaj?

La tekston (en konstanta arkivo) publikigis Tonyo je 19:12